جلریز، بدخشان و نورستان نیست. - صلح طلبان افغانستان

آنکه در پاسخ دادن شتاب کند، پاسخ را درنیابد . [امام علی علیه السلام]

صلح طلبان افغانستان

صفحه اصلی پیام‌رسان پست الکترونیک شناسنامه RSS Atom پارسی بلاگ پارسی یار

جلریز، بدخشان و نورستان نیست.

جلریز، بدخشان و نورستان نیست.

جلریز دروازه کابل است. تنها پنجاه‌ و‌ هفت کیلومتر با مرکز اقتدار سیاسی کشور فاصله دارد. چند روز است که صدها طالب و مخالف مسلح، پاسگاه های امنیتی شاهراه کابل‌، بامیان را به صورت گسترده و همه‌جانبه مورد حمله قرار داده‌اند. این حمله روز چهارشنبه هفته گذشته آغاز شده است. تا‌کنون هیچ چیزی به درستی روشن نیست نه آمار دقیقی از تلفات و قربانیان نظامی و غیر‌نظامی در دست است و نه از اقدامات حکومت برای مهار و سرکوب تروریست‌ها و نه وضعیت منطقه درگیری. رییس شورای ولایتی میدان‌وردک، تلفات نیروهای پولیس محلی را 30 تن ذکر کرده است.

طالبان با تار‌و‌مار‌کردن نیروهای پولیس محلی، دوازده پسته امنیتی را تصرف کرده‌اند. در مورد این رویداد، به اختصار چند موضوع قابل تامل است:
نخست: گفته می‌شود نیروهایی‌ که در درّه میدان مورد حمله قرار گرفته بودند، از مقام‌های مسوول درخواست نیروی کمکی کرده‌اند اما از سوی وزارت‌های داخله و دفاع هیچ اقدامی صورت نگرفته است. نیروهای محاصره‌ شده در برخی از پاسگاه‌ها حتی با افراد و شخصیت‌های گوناگون تماس گرفته و از همه انتظار داشته‌اند که برای آنها کمک فرستاده شود. وقتی در جرم بدخشان نیروهای ارتش ملی، به ناانسانی‌ترین شکل ممکن و با اهانت و تحقیر سر بریده شدند.

این توجیه مطرح شد که به دلیل دور‌افتاده‌بودن این ولسوالی، وزارت دفاع نتوانسته است که برای رهایی سربازان و افسران ارتش، کاری انجام دهد. اکنون نهادهای امنیتی کشور‌ باید به این پرسش پاسخ دهند که چرا در چندقدمی پایتخت برای نجات سربازانی که در محاصره دشمن گیر افتاده بودند، هیچ اقدامی نکرده‌اند؟ گفته می‌شود که در جریان سه روز درگیری، ارتش ملی کشور تنها برای حفظ ساختمان ولسوالی جلریز تعداد بسیاری معدودی نیرو فرستاده است.

پرسش این است که چرا و چگونه نهادهای امنیتی کشور به این درخواست‌ها پاسخ مثبت نداده‌اند و اگر برای کمک‌رسانی اقدام لازم صورت گرفته است، چرا برای نجات جان ده‌ها تن از سربازان پولیس محلی، موفق نبوده است؟ آیا به‌راستی وزارت‌ امور داخله و وزارت دفاع کشور، توانایی برخورد به‌ موقع با تهدیدهای نظامی در حوالی پایتخت کشور را ندارند؟ چه کسی و یا چه کسانی مسوول به‌وجود‌آوردن این وضعیت‌اند؟

دوم: انتظار می‌رود که نمایندگان مردم در مجلس ‌به صورت فوری و جدی به این موضوع رسیدگی کنند. غفلت از وضعیت نیروهای امنیتی و سهل‌انگاری در مورد سرنوشت آنها، بازی با آتش است. ممکن است منافع کسان‌ زیادی در این کشور از طریق بازی با آتش تامین شود؛ اما این بازی‌ها فرجامی غیر از تباهی و بربادی این آب و خاک ندارد. نمایندگان برای یک‌بار هم که شده، فارغ از نزاع‌ها و جهت‌گیری‌های قومی و قبیله‌ای و از سر مسوولیت قانونی و اخلاقی، در برابر سرنوشت کشور و به احترام خون‌های نیروهای امنیتی، با مرگ آنها مماشات نکنند. رویدادهای مانند آنچه در جلریز اتفاق افتاده است، نشانه‌هایی از فروپاشی سیاسی است. تکرار اینگونه حوادث، روحیه و توان رزمی نیروهای امنیتی را تحلیل خواهد برد و در صورتی که بی‌اعتمادی در میان این نیروها راه باز کند، نه از تاک‌ نشانی خواهد ماند و نه از تاک‌نشان.

سوم: وقتی با رویداد‌ دردناکی مانند آنچه در جلریز اتفاق افتاد، مواجه می‌شویم، به صورت طبیعی بخشی از واکنش‌ها از سر خشم و احساسات است. قابل درک است که کشتار ده‌ها نیروی امنیتی در کمربند امنیتی مرکز کشور، احساس و عاطفه هرانسانی را آتش می‌زند اما این امر توجیهی برای رفتارها و برخوردهای ناعقلانی نمی‌شود به این دلیل ساده که دستاورد رفتارهای ناعقلانی و محاسبه‌نشده، غیر از وخامت اوضاع چیزی دیگری بوده نمی‌تواند. هیچ تردیدی نیست که دسیسه‌های پیدا و پنهان زیادی در جریان است. روزهای دشوارتر از این در انتظار ما است. خشم و هیاهو درخور بیمِ موج‌های خشونت و گرداب‌های مرگ نیست. روزی نیست که عاطفه انسانی در این سرزمین در خون شناور نباشد و‌ روزی نیست که در این سرزمین نیروهای امنیتی جان‌های‌شان را از دست ندهند. هیچ تفاوتی هم نمی‌کند که چه کسانی و در کدام جای این کشور، با شهامت و سرسختی یک سرباز جنگیده‌‌ و در نهایت جان داده‌اند.

این همه تاوانی است که مردم افغانستان ناگزیر شده‌اند که برای ثبات سیاسی و برقراری امنیت پرداخت کنند. مرگ انتخاب ما نیست اما وقتی انتخابی غیر از مرگ نباشد، بی‌هیچ تردیدی این مرگ با‌ افتخار و شرافت‌مندانه خواهد بود. در زمانه‌ای که همه راه‌ها به مرگ ختم می‌شود، مرگ خود زندگی است. برای شهدای جلریز مفغرت و آرامش ابدی مسالت می‌کنیم و برای بازماندگان آنها اجر و شکیبایی تمنا داریم!

محمد جواد سلطانی

کلمات کلیدی :

انجمن صلح طلبان افغانستان ::: یکشنبه 94/4/14::: ساعت 2:36 عصر

نظرات و پیشنهادات و انتقادات: نظر

لیست کل یادداشت های این وبلاگ